زهرا ابراهیمی آزاد در یادداشت خود با عنوان حضرت زینب (س) راهگشا و الگوی بشریت می نویسد: زمانی که زندگی مشترک حضرت زهرا(س) و حضرت علی(ع) مزین به حضرت زینب(س) شد قبل از اینکه نامی برای کودک خود انتخاب کنند به رسم ادب به محضر پیامبر(ص) مشرف شدند تا ایشان برای نوزاد خود نامی بگذارند و پیامبر (ص) هم در برابر خداوند متعال ادب کردند و درخواست نهادن نامی بر نوزاد فرمودند و خداوند نام زینب را برگزید.
زینب به معنای زینت پدر است؛ پدری که اول شخص عالم در حوزه هدایت و بندگی هستند. خداوند در سوره بقره فرمود «ذلک الکتاب لاریب فیه هدی للمتقین» که این کتاب اشاره به حضرت علی(ع) دارد و کسانی که میخواهند ابعاد شخصیتی ایشان را رصد کنند می توانند آن را در شخصیت بزرگوار حضرت زینب(س) ببینند.
حضرت زینب(س) در حوزه همسرداری همسری نمونه بودند؛ در حوزه فرزنداری بچه هایی را تربیت کردند که در رکاب امام حسین(ع) در واقعه عاشورا به مقام والای شهادت رسیدند و در حوزه وفاداری نیز منحصربفرد بودند. صبر شاگرد کلاس حضرت زینب (س) بود؛ نباید گفت ایشان اسطوره صبر بودند بلکه صبر در کلاس حضرت زینب(س) شاگردی کرد.
علت نامگذاری سالروز ولادت حضرت زینب(س) به روز پرستار به این معنا نیست که ایشان فقط پرستار بودند و در این راه اسوه شدند بلکه ایشان لقب پرستار را زینت بخشیدند.
پرستاران شخصیت‌های گمنامی هستند در حالیکه همین پرستار است که شبانه روز در کنار بیمار است و لحظه به لحظه از او مراقبت می کند. در جریان قیام امام حسین(ع) حضرت زینب (س) چنین شخصیت گمانی داشتند و البته افراد گمنام توسط خداوند به جایگاه رفیعی می‌رسند.
در شرایط شیوع کرونا و سخت شدن شرایط کاری پرستاران، این عزیزان زحمتکش ما باید اخلاص را ازحضرت زینب (س) درس بگیرند چرا که هر چه انسان در حرکتش اخلاص داشته باشد خداوند به حرکتش عظمت می‌بخشد.
حضرت زینب(س) فقط الگوی بانوان و پرستاران نیستند بلکه الگوی بشریت هستند و هر فردی در هر جایگاهی قرار بگیرد می‌تواند از سیره حضرت زینب(س) و ابعاد شخصیتی ایشان الگو بگیرد. مردان نیز باید درس مردانگی را از حضرت زینب(س) بیاموزند.
هر مردی که در جامعه ما به پشرفت می‌رسد به دلیل داشتن یک همسر در کنار خود است و این بانوان بزرگوار ما در بعد اجتماعی دارای شخصیتی گمنام هستند. و حضرت زینب (س) چنین شخصیتی در کربلا بودند.
حضرت زینب(س) در خانواده و جامعه الگوی آرامش بودند و بانوان ما با توسل به حضرت زینب(س)، مطالعه سیره ایشان و مداومت و تمرین می‌توانند ایشان را به عنوان الگوی خود در همسرداری، فرزنداری و فعالیت اجتماعی قرار دهند
فضایل حضرت زینب (س)
مرحوم علامه مامقانی (رحمه الله) در جلد سوم کتاب شریف «تنقیح المقال» درباره حضرت زینب الکبری (سلام الله علیها) می نویسد: زینب (سلام الله علیها) عقیله (یعنی خاتون بزرگوار و گرامی) بنی هاشم (ابن عبد مناف پدر جد رسول خدا) است، و محققاً صفات حمیده و خوی های پسندیده را دارا بود که پس از مادرش، صدیقه کبری (سلام الله علیها) کسی دارا نبوده است، تا این که حق و سزاوار است گفته شود: او است صدیقه صغری.
زینب را در حجاب و پوشش و عفت و پاکدامنی (از دیگران) زیادت و افزونی است (و آن این است) که بدن او را در زمان پدرش (امیرالمؤمنین) و دو برادرش (امام حسن و امام حسین) کسی از مردان ندید تا روز کربلا، و زینب (سلام الله علیها) در صبر و شیکبایی (از مصایب و اندوههای بزرگ) و ثبات و پایداری و قیام و ایستادگی و قوت و نیروی ایمان و تقوا و پرهیزکاری و اطاعت و فرمانبری، وحیده و یگانه بود.
و زینب (سلام الله علیها) در فصاحت و آشکارا سخن گفتن و در بلاغت و رسایی سخن گفتن، گویی از زبان پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین (علیه السلام) قصد و آهنگ می نمود، چنان که پوشیده نیست بر کسی که در خطبه و سخنرانی او (در مجلس ابن زیاد در کوفه، و مجلس یزید در شام) از روی تحقیق و درستی فکر نموده و بیندیشد.
و اگر ما بگوییم: زینب(سلام الله علیها) مانند امام (علیه السلام) دارای مقام عصمت بوده، کسی را نمی رسد که گفتار ما را انکار کند و نپذیرد. اگر به احوال و سرگذشتهای او در کربلا و پس از کربلا (در کوفه و شام) آشنا باشد، چگونه چنین نباشد؟ و اگر چنین نبود هر آینه امام حسین (علیه السلام) مقدار و پاره ای از بار سنگین امامت و پیشوایی را روزگاری که امام سجاد(علیه السلام) بیمار بود بر او واگذار نمی نمود، و پاره ای از وصایا و سفارشهای خود را به او وصیت نمی کرد و امام سجاد (علیه السلام) او را در بیان احکام و آنچه که از آثار و نشانه های ولایت و امامت است. نایب به نیابت خاصه و جانشین خود نمی گرداند.