به گزارش پیام خانواده، یکی از مسایل بسیار مهم در حوزه امور فرهنگی و اجتماعی، ناظر به نوع پوشش در جامعه به ویژه پوشش و لباس زنان و دختران است.
در سال های اخیر نیز در این راستا البته بحث های پردامنه ای در گرفته، اما با این حال باید توجه داشت که یکی از عوامل تأثیرگذار بر این مقوله، طراحان مد و لباس و صنف خیاطان هستند که با ارایه الگوهای مناسب و در عین حال جذاب و شیک می توانند در این رابطه نقش آفرینی مطلوب داشته باشند و از سوی دیگر به شکل محسوسی جلوی تأثیرات نامطلوب تهاجم فرهنگی در بحث مد و لباس را بگیرند.
در همین راستا با زهرا حسینیان، یکی از بانوان باتجربه، خلاق و متعهد که خود عضو انجمن طراحان مد و لباس استان قم است به گفت و گو پرداخته ایم که مشروح آن در ادامه می آید؛
برای آغاز بحث بفرمایید که شور و اشتیاق به مساله طراحی مد و دوخت لباس از چه مقطعی به طور جدی در وجود شما شکل گرفت؟
بنده از همان سنین نوجوانی و به طور مشخص از ۱۵ سالگی علاقه و اشتیاق بسیار زیادی به این کار داشتم و همین علاقه نیز زمینه ساز این شد که به تدریج به شکل حرفه ای به این امر ورود کنم و تا امروز نیز بیش از ۲۰ سال است که در عرصه طراحی و دوخت لباس مشغول به فعالیت هستم.
این را هم بگویم که از همان سنین نوجوانی کلاس آموزشی می رفتم و یادم هست پانزده ساله بودم که برای نخستین بار برای یک مشتری به صورت جدی لباس طراحی کرده و دوختم. در حال حاضر نیز عضو انجمن طراحان مد و لباس استان قم هستم
گویا از تشکیل این انجمن، زمان چندان زیادی نمی گذرد. تأسیس انجمن طراحان مد و لباس را در زمینه معرفی و ترویج مدل ها مناسب لباس و پوشش چطور ارزیابی می کنید؟
البته همان طور که شما هم گفتید، زمان زیادی از راه اندازی این انجمن نمی گذرد. شاید کمی بیشتر از یک سال باشد اما به هر صورت ایجاد چنین تشکل و انجمنی آن هم در شهر قم، به نظرم اتفاق خوبی است، هر چند که درباره خروجی برنامه ها و عملکرد آن هنوز زود است که قضاوت و تحلیلی داشته باشیم.
آن چه به ذهن بنده می رسد این که در شرایط کنونی، مدل ها و لباس هایی که طرح غربی دارند، علاقه مندان بیشتری در جامعه پیدا کرده اند و از آن سو، میل و گرایش به سمت استفاده از لباس های بومی و ایرانی تا حدی کمتر است که این مسایل باید به درستی از منظر جامعه شناختی و روانشناختی مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد تا به نتایج مشخصی در این زمینه برسیم و بتوانیم تحول مطلوبی در این باره شکل دهیم.
این که مثلاً در جامعه درباره زنان بدحجاب و یا بدپوشش صحبت می شود ما باید حواسمان به این نکته ظریف و در عین حال مهم باشد که خیلی از این ها ریشه های روانشناختی دارد و اگر ما از ریشه بتوانیم انسان ها را روان شناسی کنیم و رویشان کار علمی و فرهنگی انجام دهیم، خیلی از مشکلات حل شده و یا کاهش می یابد.
خود شما به عنوان یک فعال این عرصه، چه راهکارهایی برای مقابله با این وضعیت سراغ دارید و اساساً شیوه خودتان در طراحی مد و لباس چگونه بوده به نحوی که هم در آن ها به عنصر جذابیت و سلیقه مشتری توجه شده باشد و هم این که شاخصه های فرهنگ ایرانی و اسلامی نیز در کارها مدنظر قرار گرفته باشد؟
در رابطه با کارهای خودم آن چه باید عرض کنم این است که همواره سعی کرده ام لباس ها را بر اساس نوع شخصیت مشتری طراحی نمایم و اگر پیشنهاد و ایده ای که به او می دهم بر این اساس باشد. به عنوان مثال برای کسی که مانتویی است، باید به اقتضای پوشش او طرح و ایده داد به طوری که هم لباس شکیل و جذابی داشته باشد و هم در عین حال با حجاب و پوشش مناسب باشد.
نکته حائز اهمیت دیگر این که ما باید به سلیقه مشتری نیز احترام بگذاریم و از سوی دیگر روان شناسی انسان ها را نیز بلد باشیم. بنده کوشیده ام از حیث روانشناختی با مشتریانم در کار هماهنگ شوم و البته با شناخت سلیقه و ذائقه آن ها بهترین ایده را مطرح کنم به طوری که همان طور که شما هم گفتید هم با سلیقه او بخواند و کار جذابی باشد و هم این که به هر حال یک لباس متناسب با فرهنگ ما و پوشیده و برازنده باشد.
یک نکته دیگری که لازم دیدم متذکر شوم این است که به هر حال باید بپذیریم که بخشی از چرایی تغییر سلیقه و ذائقه مردم ریشه در تغییرات مربوط به سبک زندگی دارد، با این حال نمی توان از ریشه اقتصادی قضیه نیز چشم پوشید به طوری که در حال حاضر پارچه و طرح ایرانی برای بسیاری از خانواده ها گران تمام می شود و حال آن که نمونه های غیرایرانی ارزان تر است. البته شکی است که لباس غیرایرانی کیفیتش پایین تر است اما به هر صورت هم تنوع طرح بیشتری دارد و هم این که قیمتش در این وضعیت بازار برای مشتری به صرفه تر می باشد.
بحث مد و پوشش چه جایگاهی در کلان مقوله سبک زندگی ایرانی و اسلامی دارد و به نظر شما، طراحان مد و لباس و فعالان این عرصه چگونه می توانند با تهاجم نرم فرهنگی، مقابله درست و هوشمندانه ای داشته باشند!؟
ببینید طبعاً مد و پوشش، مساله بسیار مهمی است، چرا که من معتقدم لباس و نوع پوشش، نمایشگر بخشی از شخصیت فرد است و وقتی شما به عنوان مثال وارد یک جمع غریبه می شوید، نخستین چیزی که از شما در نگاه دیگران مطرح می شود، نوع پوشش و لباس است.
و اما این که ما طراحان مد و لباس چگونه می توانیم با این تهاجم نرم فرهنگی مقابله کنیم، به نظرم باز هم بحث روانشناسی در این جا خیلی کلیدی است، به این معنا که بدانیم چگونه از حیث روانشناختی و اقناع بر مشتری تأثیر مناسب بگذاریم و او را قانع کنیم که در عین لباس زیبا و جذاب، چگونه کار او پوشیده و متناسب با فرهنگ ما باشد.
تلاش بنده همواره این بوده، کارهایی که انجام می دهم متناسب با سلیقه خانم های شیک پوش چه جوان و چه مسن باشد تا آن ها لباس زیبا و در عین حال موقر و پوشیده داشته باشند. در حال حاضر بسیاری از لباس هایی که در بازار عرضه می شود، متأسفانه این گونه نیست به عنوان مثال مانتوهای که آستین های کوتاه دارند به وفور یافت می شود.
بارها پیش آمده که برخی خانم هایی پیش من آمده اند که مثلاً گفته اند که می خواهم مانتوی آستین کوتاه بپوشم و من از لحاظ منطقی این افراد را قانع کرده ام که برای داشتن یک مانتوی مناسب و موقر و زیبا باید آستین بلند و پوشیده داشته باشید که اتفاقاً این نوع پوشش بیشتر برازنده شماست.
از این رو بنای شخصی ام بر این بوده که در طراحی و دوخت لباس به خانم ها بگویم که فلان لباس را برای چه مناسبت و کجا می خواهید بپوشید، چه آن که به هر حال مجلس کاملاً زنانه تفاوت می کند با مجلس عمومی و ما باید به عرف و قواعد فرهنگی نیز توجه کنیم.